Grupowe podróże metodą Moena - wyobraźnia jako przedmiot widzenia.

[Rafał N.]

Poszukuję chętnych śmiałków na grupowe wyjście w celu kontaktu z zmarłą osobą. Wyjście metodą Moena - wyobraźnia. Chciałbym abyśmy zweryfikowali po wszystkim swoje wizje. To pozwoli na określenie naszych możliwości w tym temacie i nakreśli cele kolejnym badaniom. Zachęcam

Linkback: http://forum.instytutnoble.pl/seo/23/seo/1035/

[Sofia]

Rafał, jakby to właściwie miało wyglądać? I czy chodzi Ci o zdobycie informacji od tej istoty, czy tylko chcesz potwierdzić to co sam o niej wiesz? Nakreśl jakiś wstępny plan

[Rafał N.]

A więc:
Umawiamy się na konkretną datę z godziną.
Rozluźniamy się na tyle aby móc posłużyć się swobodnie wyobraźnią.
Wyobrażamy sobie siebie w grupie. Wyrażamy afirmację, która pomoże nam w całym przedsięwzięciu. Wyobrażamy sobie jak wzywamy pomocnika. Wyobrażamy sobie jak idziemy do tej zmarłej osoby. Dokładnie zapamiętujemy jak ją widzimy, jej wygląd, miejsce w którym się znajduje. Następnie wybieramy osobę która będzie w ramach grupy zadawać pytania. Po zakończeniu wracamy. w rzeczywistości fizycznej weryfikujemy uzyskane informację w obrębie grupy.
Ważne aby na samym początku wyrazić afirmację. Jeśli chodzi o przewodnika to także weryfikujemy jak każdy w grupie go widział.
Powiem tak, widziałem jak Moen robił to w grupach 6 osobowych. Niebywałe ale informacje potwierdzały się.
Nie znałem tej zmarłej osoby. wiem tylko jak się nazywała, wiem mniej więcej jaką była osobą. Chcę uzyskać jej nazwisko panieńskie i parę informacji związanych z jej stosunkiem do syna i męża.  Jeśli są chętni to proszę się zgłaszać, może za pierwszym razem nie będzie super rezultatów, ale jeśli będziemy ćwiczyć to może staniemy się niezwykłą grupą badaczy.
P.s. Jest to o wiele łatwiejsze niż spotkanie siebie w trakcie OBE. Gdyż OBE nie zawsze wychodzi wszystkim i o tej samej porze.

[zinka]

No, u mnie trochę krucho z wyobraźnią  

Ale mogę spróbować

[Rafał N.]

Dobrze, a więc jest Zinka, Rafał i ....? Czy ktoś jeszcze, zapraszam!

[Sofia]

No to ja też mogę (mam nadzieję)

[Rafał N.]

A więc jesteśmy. Dobrze, czy jutro, tj. 29.01.2015 znajdziecie około 30-60 min spokoju i czasu?

[zinka]

W godzinach 17- 19 mogę

[Sofia]

Mi pasuje tylko w weekend :>

[Rafał N.]

A więc Zinka, z Tobą bardzo chętnie spróbuję jutro - start o 17stej. Jutro wrzucę Ci na priv afirmację na początek i zarys tego jak spróbujemy uczynić naszą podróż.
Sofia, w niedzielę około 20stej? Zinka, jesteś chętna? Zresztą jestem ciekaw co nam jutro z tego wyjdzie.

[Rafał N.]

Moja relacja z 29.01.2015
- Zinka - zobaczyłem ja niską, w koszuli z podwiniętymi rękawami, w spodniach. Włosy do ramion, rude.
- Przewodnik - mężczyzna w czapce
- cel K.K - w swetrze. Chyba w jakimś pokoju. Niestety żadnych informacji nie mogłem uzyskać. Widziałem, że Zinka z nią rozmawia. 
Moje doświadczenie trochę zepsuł posiłek, który zjadłem 30 min przed..

[zinka]

Hmm, ponieważ z tą moją wyobraźnią jest krucho, nastawiłam się na odbiór obrazów.
Nie widzę nikogo wokół mnie ani Rafała ani przewodnika, ale wiem, że jednak z kimś jestem, jest ciemno przeciskamy się przez takie bambusowe gęste pole, potem jest czarna dziura, z prawej strony dostrzegam światełko, z oddali zbliża się jakaś istota z lampionem, od którego bije ten blask.

W pewnym momencie mi się nawet przysnęło.

Dalej wyrażam intencję zobaczenia poszukiwanej kobiety, w oddali po lewej strony widzę, połowę głowy kobiety siedzącej o jasnych falowanych włosach z przedziałkiem na głowie.
Nie jest zainteresowana otoczeniem, po prostu siedzi z kimś przy stoliku, z kimś, kto ją zasłania, bo tylko kawałek głowy jej widać, nie widać całej twarzy tylko te jasne włosy.


Możemy próbować dalej, może się wyrobimy.

[Sofia]

Z powodu, że  nie poszłam do pracy bo dziwnie się czuję, chętnie wezmę udział dzisiaj o dowolnej godzinie w grupowej podróży. Rafał, Zinia, co wy na to?

[zinka]

Mnie tam pasuje, ta sama co wczoraj, Rafał wyśle Ci instrukcje na pw. co i jak,  jak się pojawi.

[Sofia]

Moja relacja z dzisiejszej podróży mentalnej:
Spotykam się z Zinią na drodze wiodącej poprzez las. Proponuję jej abyśmy wzięły się za ręce aby połączyć nasze energie i wzmocnić przekaz. Zinia zgadza się. Idziemy swobodnie szeroką drogą i prosimy o przewodnika, który pomoże nam w realizacji naszej misji i zaprowadzi nas do K.K.
Już po chwili wychodzi nam na przeciw młody mężczyzna, wysoki, z długimi białymi, prostymi włosami, ubrany cały na biało (coś ala postać z mangi). Przyłączamy się do niego i idziemy dalej w las już ziemistą, leśną drogą. W pewnej chwili przyspiesza więc zaczynamy truchtać aby dorównać mu kroku. W końcu dochodzimy do miejsca do celowego, do Pani K.K. (Przewodnik znika niepostrzeżenie.)
Ona siedzi na ławeczce, wśród drzew. Pod stopami i wokół niej jest dużo suchych liści. Jest dość korpulentną osobą. Ma na sobie ala wełniane poncho w ciemnym kolorze. Jej włosy są prawie do ramion, ciemne, kręcone sprężynki. Ma też przedziałek na głowie. Pomimo ciemnego stroju promienieje a w ręku trzyma jasny kwiat. Podchodzimy do Pani K.K i przedstawiamy się. Następnie mówimy, że przysłał nas jej syn, który chce się z nią skontaktować.
K.K. wskazuje ręką na ławeczkę na przeciwko niej, więc siadamy.
Pytamy się jej jak się czuje.
Odpowiada, że chyba w porządku.
Następnie Zinia pyta się jej czym się tu zajmuje.
Odpowiada, że chodzi po lesie. Czasami błądzi.

Następnie pytamy czy potrzebuje wsparcie od swojego syna i męża.
Zastanawia się i stwierdza, że chyba tak.
Pytam się jej czy jest szczęśliwa.
Odpowiada, że prawie choć nie do końca.
Zinia pyta jej czy pamięta swoje panieńskie nazwisko z ostatniego wcielenia ziemskiego.
Odpowiada "Fryc"... a potem "Kalinowska".
Potem pytam się jej czy pamięta imię swojego ulubionego kota z tamtego okresu.
Odpowiada, że był pręgowany, bury.
Pytam ponownie jak się nazywał.
Odpowiada, że "Antoś"..."Kuliś".
Oprócz obrazu burego kota pojawia się jeszcze jeden kot. Jest bardziej łaciaty -biało, brązowo jakiś tam.

Na koniec pytam się jej czy chciałaby coś przekazać swojemu synowi i mężowi.
Po chwili ciszy odpowiada:
"Pogódźcie się z tym, że odeszłam.
Już nie cierpię...
Spełniajcie swoje marzenia."
Po chwili tuż za nią pojawia się nasz białowłosy przewodnik. To znak, że czas spotkania dobiegł końca. Żegnamy się i dziękujemy za rozmowę i uzyskane informację. Oni odchodzą aż w końcu znikają z naszego pola widzenia.
Wraz z Zinią postanawiamy, że posiedzimy sobie jeszcze chwilę n tej ławeczce i porozmyślamy.
Później podajemy sobie ręce i żegnamy się
Dzięki Zinia za doborowe towarzystwo!